Zbiory zawierają 590 biograficznych relacji więźniów obozów koncentracyjnych, jeńców wojennych i „cywilnych” robotników przymusowych.

590 świadków historii, kobiet i mężczyzn, opowiada o swoich doświadczeniach z okresu wojny w 583 relacjach (w siedmiu rozmowach uczestniczą dwie osoby). 32 zespoły prowadziły rozmowy w 26 krajach, głównie w Europie Środkowej i Wschodniej. Najwięcej z nich odbyło się na Ukrainie, w Polsce i Rosji.

Obok znanych świadków epoki, jak Jorge Semprún, do głosu dochodzą również przedstawiciele zapomnianych ofiar: Romowie czy germanizowane dzieci. Około jednej trzeciej rozmówców skazanych było na niewolniczą pracę w obozach koncentracyjnych. Wśród rozmówców było ogółem 341 mężczyzn i 249 kobiet. 134 osoby reprezentowały żydowskich ocalonych, 46 Sintich i Romów. Rozpiętość wieku sięgała od 65 do 98 lat w momencie rozmowy.

190 relacji wideo i 393 relacje audio złożone zostały w języku ojczystym rozmówców lub języku, którym posługują się oni na co dzień. Obszerne, biograficzne rozmowy trwały przeciętnie od trzech do czterech godzin, w większości przypadków odbyły się one w mieszkaniu rozmówców.

Poza kasetami z nagraniami audio i wideo w zbiorach znajdują się również transkrypcje, fotografie, dokumenty i inne materiały. Ponad 4800 skanów dokumentów oraz historycznych i aktualnych fotografii uzupełnia nagrania, trwające ogółem ponad 2000 godzin. Prawie wszystkie zdjęcia zamieszczone na stronie pochodzą z tego zasobu.

Niemal wszystkie relacje zostały spisane, przetłumaczone na język niemiecki i zaopatrzone w spis treści, indeks i noty biograficzne. Po rejestracji na stronie archiwum internetowego „Praca przymusowa 1939–1945” można wysłuchać lub obejrzeć relacje, a także je przeszukać. Archiwum internetowe dostępne jest w językach niemieckim, angielskim i rosyjskim. Tłumaczenie, opracowanie i udostępnianie relacji przez Wolny Uniwersytet w Berlinie rozpoczęto w 2008 roku. Ze względów technicznych lub z powodu anonimizacji na życzenie rozmówców niektóre z nich nie zostały udostępnione.

.